مصاحبه داود اميني با محمّدمهدي عبدخدايي 

به هرجهت، مجموعه اين ارتباطات موجب شده بود كه من، اگر نگويم به طور استدلالي جريان كسروي را فهميده بودم، به طور اعتقادي، كسروي برايم يك موجود بدي بود؛ چون توي خانه ما اين حرفها بود، من خود به خود با نام مخالفين كسروي آشنايي داشتم. روزنامه‏ها مي‏آمد منزل ما، روزنامه‏هاي متفاوت، حتّي روزنامه مردم ارگان حزب توده. روحيه كنجكاو من هم كه آن روزها آشنا با اين‏گونه مسائل نبودم، ايجاب مي‏كرد كه من روزنامه‏ها را، تيترهاي آنها را، بخوانم. روزنامه حزب ايران مي‏آمد، روزنامه اراده ملّي مي‏آمد. منتها من آن سواد را نداشتم كه از آنها چيزي بفهمم. تيترها برايم مهم بود. يك روز تيتري ديدم در يكي از روزنامه‏ها ــ فوق‏العاده هم بود كه منتشر شده بود، به نظرم مي‏آيد، روزنامه مردم ارگان حزب توده بود ــ نوشته بود: «مضروب شدن احمد كسروي» و «هوچيگريهاي نواب صفوي در پايتخت». عكسي از نواب انداخته بود و نوشته بود: «سيد روحاني». مضمون مقاله اين بود: احمد كسروي در چهارراه حشمت‏الدوله تهران، وقتي كه از باهماد آزادگان بيرون مي‏آمد، به وسيله طلبه جواني كه عمّامه مشكي به سر داشت، مضروب شد و به بيمارستان رفت. اين شخص، اسمش نواب صفوي است. در حالي كه اسمش سيد مجتبي ميرلوحي بوده است، خودش را نواب صفوي معرفي كرده بود.

پدرم، همان‏طور كه گفتم، نشريه تذكرات ديانتي را منتشر مي‏كرد. وقتي مي‏خواست صفحات را آماده كند آنها را به خانه مي‏آورد. آن موقع دستگاههاي چاپ اينجوري خودشان دستگاه تازني نداشتند يا اگر داشتند، قيمتش بالا بود. پدرم مي‏خواست آن را مثل جلد وزيري چاپ كند. يادم هست نوشته‏ها را مي‏آورد خانه، صدتا به قول مشهديها سه تن آباد، به قول ما يك قران ده‏شاهي مي‏داد، ما تا مي‏كرديم و پول توجيبي‏مان از اين راه تأمين مي‏شد. وقتي اينها را تا مي‏كرديم، تيترهايش را مي‏خوانديم. خود اين تيترها روي ما اثر مي‏گذاشت. خود خواندن اين تيترها، براي ما چيز جالبي بود كه من همانجا مي‏خواندم. مي‏دانيد گاهي آدم حس كنجكاويش تحريك مي‏شود كه مطلب را بخواند. درست است كه من هشت ساله بودم اما فارسي را در هشت سالگي خوب مي‏خواندم؛ يعني مي‏توانستم فارسي را بخوانم. واژه‏ها هم برايم آشنا بود؛ چون در درس تفسير پدرم زياد شركت كرده بودم.