 |
| ماهنامه شماره 48 - صفحه 5 |
» ماسوله قطعه اي از بهشت
در همهمه باران بر ابريشم کوه و آواز درخت، صبح از تبسم گياه پر مي شود. ماسوله بر سينه کوه روييده و در نگاهش آسمان و دريا به هم رسيده اند، در خنکاي سبزه. هميشه به همين سادگي اتفاق مي افتد؛ مِه چون قهرمانان اساطيري از دره سر بر مي کند و ماسوله را مي بلعد، لحظه اي بعد، ترانه آفتاب است و عرياني ِ آسمان. ديري نمي پايد که دوباره سر و کله ابرها پيدا مي شود، "با آن دستهاي سفيد و روشن که انگار از چيدن ماه آمده اند". تصاوير: محمدرضا حديدي
|
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
))
ارسال به دوستان
نسخه قابل چاپ
