در بهمن 1314 در مقام وزير راه به جرم ارتشاء و اخذ پانزده هزار تومان رشوه بركنار شد و تحت تعقيب قرار گرفت ولي از اتهامات وارده تبرئه و تا سه سال پس از آن منصبي به او داده نشد و از 1317 تا 1319 در دولتهاي جم و متين دفتري به وزارت صناعت (پيشه و هنر) رسيد و در تير ماه 1319 به نخست‌وزيري منصوب شد. دوران نخست‌وزيري منصور مصادف با جنگ بين‌الملل دوم و بحران و كشمكشهاي مابين ايران و متفقين بود، در شهريور 1320 با ورود متفقين به ايران از نخست‌وزيري كناره گرفت.

بعد از شهريور 1320 مدتي استاندار خراسان و آذربايجان بود تا مجدداً در 1329 به نخست‌وزيري منصوب شد كه بعد از مدت كوتاهي جاي خود را به سپهبد رزم‌آرا داد و به عنوان سفير در كشورهاي ايتاليا، تركيه و واتيكان مشغول به خدمت شد.

بعدها حسنعلي منصور فرزند وي به نخست‌وزيري منصوب شد، رجبعلي منصور در آذر 1353 درگذشت.