… روزي آقاي اميني مرا براي معرفي نزد شاه به پارك خيام كه بالاتر از ادارة برق در ميدان شهدا بود برد. قرار بود شاه آنجا بيايدو مقدمات انقلاب سفيد را بذرپاشي كند. در آنجا وقتي شاه مرا ديد و گفت: چطور اينجا آمديد؟ جواب دادم: آقاي نخست وزير مرا به شهرداري آوردند و به دستور ايشان اينجا آمدم. شاه گفت: بسيار كار خوبي شده و ما با شهرداري خيلي كار داريم. وقتي بازديد تمام شد شاه به اميني گفت: سري هم به پارك شهر برنيم. آنجا خلوت است و راحت تر صحبت مي كنيم. شما با شهردار، روحاني و شجاع ملايري برويد. فلاني (يعني ما) با من مي آيد. آنجا شاه گفت: ما برنامه هايي در سر داريم و قبلاً انتظار داشتيم نخست وزيران سابق اجرا كنند و حالا قدم اول را آقاي اميني براي اصلاحات ارضي برداشتند. براي اجراي بهتر اين برنامه ها به نيروهاي جوان احتياج داريم ومن مايلم براي رسيدن به اين اهداف نيروهاي جوان كمك كنند. بعد به من رو كرد و گفت: بايد ترتيبي براي ملاقات بيشتر بدهيد، دستورات بعدي را ما اعلام خواهيم كرد. اين مطالب را گفت و رفت. من آهسته به دكتر اميني گفتم: اميدوارم آقاي نصر از اين ملاقات ناراحتي نداشته باشد. اميني گفت: چيز مهمي نيست و هيچ نگران نباش اما دكتر نصر چند روزي با من سرسنگين بود.
بعد از سه چهار ماه كه در شهرداري مشغول بودم روزي احمد نامدار به من اطلاع داد كه شاه به اميني گفته كه نصر در شهرداري كارش تمام است و بايد برود. شما فردا به نخست وزيري بياييد.
فردا صبح به نخست‏وزيري رفتم. ابتدا اميرعزيزي ــ وزير كشور ــ آمد و گفت: سه چهار قبل شاه به من گفت: اين جوان را كه آورديد و معاون شهردار قرار داديد بهتر است شهردار باشد. و من به شاه گفتم: نخست‏وزير نسبت به نصر رودرواسي دارد ولي تمام احتياجات او را به نفيسي داديم.
يك ماه بعد شاه به من گفت: اين ]نفيسي[ كه همة كارها را بلد است چرا كسي را بالاي سرش گذاشته ايد مجدداً همين جواب را به ايشان دادم. پريروز باز مرا خواستند و گفتند من نمي خواهم اين ]دكتر نصر[ شهردار باشد، بايد فلاني ]نفيسي[ را شهردار كنيد. مطلب را به نخست‏وزير گفتم و ايشان هم خيلي ناراحت شد و مي گويد حالا من با دكتر نصر چه كار كنم؟ من هم به ايشان گفتم: آقا اگر تو دكتر نصر را مي‏خواهي استعفا بده و اگر مايلي نخست وزير باشي اين قدر شاه را ناراحت نكن. تو كه وزيران خودت را اين جور انتخاب كردي و بيشتر آنان را نمي شناختي حالا چه اصراري نسبت به نصر داري؟“
در اين بين آقاي دكتر اميني وارد شد و خطاب به من گفت: از دست تو روز و شب ندارم. گفتم: عجب من چوب دو سر طلا شدم. عنوان مال ديگري است و زحمتش مال من، تازه بدهكارم. دكتر اميني گفت: حقيقتش من براي دكتر نصر ناراحتم. به ايشان گفتم: اجازه مي دهيد من پيشنهاد بكنم؟ گفت: بگو. گفتم: شما و دكتر نصر و آقاي اشتري كه وزير مشاور شماست هر سه براي موعظه خوب هستيد به طوري كه به هر كسي صحبت كنيد، طرف پس از تعظيم، حق را به شما مي دهد. دكتر نصر را هم به عنوان وزير مشاور معرفي كنيد. اين كار براي ايشان خيلي بهتر و راحت‏تر از كار شهرداري است و ميدان وسيعي براي صحبت ايشان فراهم مي كند. اميرعزيزي بلافاصله بلند شد و مرا بوسيد. دكتر اميني گفت: پيشنهادت عالي است و فوري گوشي تلفن را برداشت. و از وزير دربار خواست كه از شاه پنج دقيقه وقت بگيرد براي يك كار فوري و مثل برق عازم دربار شد. فوري هم برگشت. عزيزي از او پرسيد: چي شد؟ اميني گفت: وقتي اين پيشنهاد رابه شاه گفتم، گفتند: چرا ده دقيقه قبل كه اينجا بودي نگفتي؟ جواب دادم كه اين پيشنهاد را احمد نفيسي داد. شاه گفت: اينكه عقلش مي‏رسد هم تو را خوشحال و هم شرّ اين مرد را از سر من كوتاه كند چرا زودتر او را سر كار نياوردي؟ خلاصه آقاي دكتر نصر وزير مشاور شد. اما دكتر اميني هنوز حاضر نبود مرا به عنوان شهردار معرفي كند و به اميرعزيزي گفت: فلاني را براي معرفي نزد شاه ببريد به عنوان كفيل شهرداري.
روزي كه با عزيزي به كاخ سعدآباد رفتيم وزير كشور خطاب به شاه گفت: به شرف عرض اعليحضرت مي رسانم كه برحسب دستور آقاي نخست‏وزير، احمد نفيسي را به عنوان كفيل شهرداري معرفي مي كنم. شاه گفت: باز هم كه شهردار نشد. عزيزي گفت: قربان، به نظر آقاي نخست وزير ايشان براي اين كار خيلي جوانند. شاه گفت: نخير، بايد شهردار تهران باشد…